Zo rot als een mispel

Deze tekst is gepubliceerd in de Volkskrant van 2 november 2000

In de middeleeuwen zou het een veel gegeten tussendoortje geweest zijn. Tegenwoordig wordt de vrucht nog zo sporadisch gekweekt dat er weinig meer over bekend is. Onderzoekers in Amerika ontdekten dat vrijwel alle mispels die daar verkocht worden tot hetzelfde ras behoren, de Nottingham, ook al doet hun naam anders vermoeden.

Mispels groeien aan kleine, struikachtige bomen en worden in de herfst geplukt als ze nog hard en oneetbaar zijn. De bomen zelf vertonen prachtige herfstkleuren. Voordat de mispels kunnen worden gegeten, moeten ze rijpen. Daartoe worden ze op een koele, donkere plaats gelegd. Het vruchtvlees wordt dan bruin, zacht en zoet. De mispel kan nu zo uit de hand gegeten worden, door hem open te breken en het vruchtvlees eruit te zuigen. Doe dit bij voorkeur buiten; dan kunnen de grote pitten en de stenige omhulsels, die daarbij in de mond komen, met een sierlijke boog uitgespuugd worden. Een andere manier om de mispel te consumeren is hem rauw of gekookt te verwerken in pudding, sorbet of gelei. Het vruchtvlees wordt dan door een zeef gedrukt of in een geleizak gehangen om uit te lekken.

Mispelgelei

Veel receptuur voor mispels is er niet voorhanden. We vonden een recept voor mispelgelei, die lekker schijnt te zijn bij vlees en ham. Lekkerder leek ons een toetje met rauwe mispel. De basis voor drie tot vier personen is een ruime pond rotte mispels. Was de mispels, doe ze per vijf in een zeef en druk ze daar met een houten lepel doorheen. Schraap het vruchtvlees van de onderzijde van de zeef. Voeg een scheutje slagroom toe en wat vanillepoeder of -suiker. Maak een custardvla van een halve liter melk, laat die afkoelen en roer dit door de mispels. Breng op smaak met citroen- of sinaasappelsap, suiker en vanille. De luie kok kan ook kant en klare vanillevla nemen in plaats van custardvla. Schep het mengsel in bakjes en laat het in de koelkast door en door koud worden.

Elsje de Ruijter